Onze eerste, maar ook meteen laatste, dag in Bacalar is begonnen. Althans, niet helemaal. We zijn gisteravond aangekomen. We hebben, zoals je aan de foto’s in het vorige bericht kon zien, hier wat gegeten bij La Playita. Een leuk restaurant waar wij direct aan het water zaten. Daarna zijn we nog iets doorgelopen en kwamen we uit in het centrum van Bacalar. Het centrum oogde vooral erg gezellig door de vrolijke muziek en vele lampjes die er hingen.

Vandaag is onze enige volle dag hier. Deze startte met een ontbijt in het hotel waar we zitten. Het personeel spreekt nauwelijks Engels. Ze doen echter wel moeite voor je om het je goed naar je zin te maken. We kregen duidelijk dat we konden ontbijten. De man bood meteen koffie aan. Voor het ontbijt zelf konden wij niet duidelijk krijgen waar we uit konden kiezen. Hij vroeg uiteindelijk huevos con jamon. Dit kende ik als eieren met ham. Prima hoor. Doe maar. We wilden vooral wat eten. Vervolgens kregen we er nog tortilla chips en gestoomde tortillas bij. Genoeg voor een ontbijt lijkt mij.

Na het ontbijt namen we een taxi naar het centrum. Hier gingen we opzoek naar een boot tour over Laguna de los Siete Colores. Dit meer is vernoemd naar de verschillende kleuren blauw die in het water te vinden zijn. Van licht turquoise naar donker blauw naar groen. Niet dat ik al die kleuren zo zag, maar ze waren er wel. Ik zag in ieder geval dat er een kleurverschil was. We konden over 10 minuten al gaan of een uurtje later. We besloten het iets rustiger aan te doen en een uur later te gaan. We moesten immers nog water halen en een t-shirt. Aangezien we wilden zwemmen hadden we droge kleding mee. Ik had echter geen droog shirt mee. Die had ik wel nodig, want de vorige keer was ik flink verbrand toen ik zonder shirt ging zwemmen. Ik vond uiteindelijk een leuk shirt met de tekst Bacalar pueblo magico erop. Ik vroeg de man hoe duur deze was. Slechts 170 pesos (omgerekend 8,50). Een koopje zou je zeggen. Ik paste een paar shirtjes en vond uiteindelijk een shirt dat goed zat. Ik bood de man 150 pesos, want misschien is er onderhandel ruimte. De man ging meteen akkoord en verkocht mij het shirt. Ik baalde hier enorm van… Natuurlijk kun je blij zijn dat je het shirt voor minder koopt. Maar omdat die man zo snel hapte, weet ik dat ik het shirt voor minder had kunnen krijgen. Slecht onderhandeld vind ik van mijzelf (hahaha).

Met een droog shirt in mijn tas, besloten we nog even wat drinken voor we het water opgingen. De verkoper van de tour gaf al aan dat we het beste 15 minuten van tevoren aanwezig konden zijn. Wij dus netjes op tijd daar. We hadden er geen rekening mee gehouden dat het een Mexicaanse 15 minuten was. Dit betekent dus dat je prima 10-15 minuten later kunt komen; dit deed het Mexicaanse gezin waarmee we in de boot zaten in ieder geval. Was ook geen probleem voor de kapitein. Uiteindelijk voeren we zo’n 30 minuten later eindelijk weg (het was nog een stukje lopen). De boot tour brengt je langs verschillende plekken. De meeste plekken zijn op zichzelf niet eens zo bijzonder. Het gave zit hem vooral in het water. Je ziet oprecht over het hele meer veel verschillende kleuren (voornamelijk blauw). Op 2 plekken werd de boot stilgelegd, zodat je het water in kan. Dit is niet alleen lekker verkoelend, maar zorgt ook voor mooie foto’s! Het water is zo helder. Dit schijnt te komen door de kalksteen onder het water. De tweede keer dat we stopten lagen we lekker in het water terwijl het begon te regenen. Robin snel de boot op (ze wilde niet nat worden). Ik bleef rustig dobberen. Nat werd ik toch wel. Helaas regende het zo hard dat we de spullen moesten opbergen, zodat het niet allemaal nat werd. We hebben hier geen beeldmateriaal van. Volgens Robin zag het er wel komisch uit.

Na ongeveer 2 uur op het water waren we terug bij de pier. Tijd om iets te gaan eten. Rondom het plein zitten meerdere restaurantjes. Vast prima, maar ook wat prijziger. De ervaring leert dat één straat verder het eten vaak net zo goed (zij het niet beter) is en goedkoper. Wij gingen de hoek om en vonden zo’n tentje. Robin bestelde tacos en ik tostadas; beiden met kip. Ook bestelde ik een horchata. Dit is een (dacht ik) typisch Mexicaans drankje. Wikipedia geeft echter aan dat het uit Valencia komt. In Mexico wordt het in ieder geval gemaakt op basis van rijst of kokosnoot melk met amandelen melk en suiker. Prima gegeten en gedronken voor nog geen 9 euro.

In de middag maakten we nog een tripje naar Los Rapidos. Dit is een stroomversnelling in een smalle rivier. Je neemt een auto naar het nabijgelegen restaurant. Vervolgens koop je hier een toegangsticket en kun je naar binnen. Er was weinig informatie over hoe je gebruik moest maken van de stroomversnelling. Wij besloten dus maar het water in te gaan en ons mee te laten voeren. Onderweg begon Robin zich al af te vragen hoe je terugkwam. Zwemmen tegen de stroming in lukt namelijk niet. Uiteindelijk eindigden we na een meter of 150-200 in een open stuk. Hier werd de stroming minder, maar zagen we ook niet echt iets om terug te komen. Er voeren wel een paar boten, maar die waren gehuurd. Hier hadden wij dus niks aan. Wij vroegen aan de mensen op de boot of zij wisten hoe we terug moesten komen. Weer daar doorheen vertelde de man. Hij raadde aan via de rechterkant te gaan, omdat de stroming daar minder sterk is. Het beste kun je proberen daar zoveel mogelijk te lopen. En om zijn verhaal nog wat aan te dikken, vertelde hij dat je beter niet kon stoppen. Als je dit wel deed zou je doodgaan. Grote onzin natuurlijk.

Wij dus op goed geluk terug gezwommen tegen de stroom in. Via de rechterkant vonden we stukken waar je enigszins kon lopen. Ondertussen kwam er ook een Amerikaan in zijn kajak aan. Hij wist ook niet hoe hij terug moest. Hij probeerde tegen de stroom in te peddelen, maar had net zo weinig succes als wij met zwemmen. Uiteindelijk liepen we met z’n drieën door het water over de gladde stenen. Is wel lastig, want het water kwam nog ergens tot aan onze knieën. Dit betekent dat je nog steeds de stroming voelt. Na ongeveer 15-20 minuten kwamen we weer aan bij het restaurant. Misschien was dit niet de meest handige keuze, maar we hadden in ieder geval weer een klein avontuur!

Toen wij het water uitgingen begon het weer flink te druppelen. Het is wat betreft regen niet helemaal onze dag hier in Bacalar. Veel goede momenten tussendoor, maar ook al veel regen. Deze keer was het echter wat erger. Het begon harder te waaien en het weer werd stormachtig. In Nederland was zeker al code rood afgegeven. Had ik trouwens al gezegd dat het een open restaurant was? We zaten dus niet lekker binnen. Robin moest naar het toilet en ik ging alvast onze spullen pakken. Ik had alles bij een tafel gezet toen het losging. Een gezin schoof aan bij mij aan tafel om droog te blijven. Een jongen uit het gezin bood mij meteen een flesje Corona uit zijn emmer aan. Hij stond erop dat ik lekker zou gaan zitten en wat zou meedrinken. Nouja, prima dan. Hij sprak geen Engels, maar met mijn kleine Spaanse woordenschat en wat handen en voetenwerk kwamen we er best uit. Uiteindelijk bood hij nog een tequila aan. Aangezien we in Mexico waren kon je dat niet laten staan. Robin had mij ondertussen ook gevonden. Ook zij kreeg direct een drankje aangeboden (no, she doesn’t drink). Het stormde buiten nog steeds, dus omkleden ging lastig. Dit aangezien er geen fatsoenlijke verkleed hokjes waren. We hielden elkaar dus maar een handdoek voor bij het omkleden. Ging prima! Omgekleed liepen we het restaurant uit waar onze taxi al netjes stond te wachten.

Terug in het centrum haalden we eerst iets te eten. Overal in Mexico zijn we de bovenstaande snack al tegengekomen. Het heet marquesitas en wij dachten al die tijd dat het een crêpe was. Het lijkt er misschien op, maar smaakt anders. Het beslag wordt gebakken, gevuld en dan opgerold. Eenmaal opgerold wordt het hard als een ijshoorntje. Het at wel lekker weg. Na deze snack besloten we bij een tentje wat te drinken. Het was nog wat vroeg voor het avondeten. We sloten de dag af met het eten van een pizza bij een restaurantje op het op het plein. Ik weet niet meer hoe deze heet, maar het was wel een aanrader. En ja, ik weet dat je er dan weinig aan hebt…