Met nog 1 dag te gaan in Tsjechië, zijn we naar het noorden van het land gereden. We verblijven onze laatste nacht in het plaatsje Hrensko. Dit plaatsje is een paar honderd meter van de Duitse grens gelegen. De ene kant van het water ben je in Tsjechië en aan de andere kant in Duitsland.

Aangekomen in het dorp wisten we niet precies waar we heen moesten. Ik had wel gezien dat er een parkeerplaats zou moeten zijn. Als je iets doorrijdt kom je hier inderdaad terecht. Tegen een kleine vergoeding kan je hier je auto kwijt. Het leek ons logisch dat we in de buurt dan een wandelroute konden vinden. Hrensko ligt namelijk in een van de mooiere Tsjechische natuurgebieden, namelijk: Bohemian Switserland. Bohemian klinkt je misschien wel bekend. Denk aan het gelijknamige nummer van Queen (bohemian rhapsody). In Tsjechië is het de regio (nagenoeg het hele westen van het land) Bohemia. Deze twee hebben echter niks met elkaar te maken. In het nummer verwijst het naar een vagebond. In Tsjechië wordt een Bohemian gespeld met hoofdletter. Dit verwijst dan naar de inwoner. Oké, terug naar het verhaal. Wij gingen dus opzoek naar een informatiecentrum. Deze hadden we snel gevonden. Ik had op internet gezien dat er verschillende wandelroutes, oplopend tot 7 uur, waren. Wij wilden een tocht van zo’n 3 uur lopen. De vrouw wist niet veel te vertellen en verwees naar een vaag kaartje met verschillende routes erop. Ze gaf aan dat we daar ook de tijden per route konden zien.

Wij startten onze “tocht” door de hoek om te lopen. Hier konden we beginnen met de gele route. Handig voor mij om de routes een kleur te geven. Als ik in cirkels loop heb ik het niet eens in de gaten… Haha, nee grapje natuurlijk. De kleuren waren duidelijk zichtbaar. Om de x-aantal meters stond een soort vlaggetje (wit-geel-wit) op de bomen. Het begin was wel leuk. We liepen snel grote stukken omhoog (tot ergernis van Robin). Uiteindelijk kwamen na ongeveer 15 minuten boven aan en werden de routes vlak. Het begin was leuk, daarna was het een tijdje niet zo spannend. We liepen gewoon door een bos. En ik maar hopen op het fantastische natuurpark. Ik had net zo goed door Sonsbeek kunnen lopen… Uiteindelijk trok de lucht meer open en hoopten we bij een mooi uitkijkpunt te komen. Niks was minder waar… We keken een groot weiland in. Dit was niet eens een mooi weiland, maar een grote dorre vlakte. Uiteindelijk kwamen we bij een boom uit waar een pijl naar rechts stond. Dit kon toch niet goed zijn? Dit zou betekenen dat we recht door het weiland moesten. Ver in de verte kwamen echter twee mensen aan. Het was dus wel de goede route. Met goede hoop liepen we dit pad dus in. Na ongeveer een half uurtje door de dorre velden te hebben gelopen, kwamen we uit bij een dorpje. Tijd om even te navigeren hoe verder. We kwamen er hier achter dat we misschien betere routes hadden kunnen nemen dan deze. De kaart werd ons nu ook wat duidelijker. We stippelden vanuit dit punt een nieuwe route uit en liepen verder.

Het stuk na het dorpje werd wel wat leuker om te wandelen. Het was iets opener (nog steeds wel wat bos) en je kon in de verte kijken naar het bergachtige gebied. We zagen ook dat we ineens langs een golfbaan liepen. Interessante locatie… Het werd echter nog gekker. De route stuurde ons ineens dwars over de golfbaan. Wel met het verzoek om de balletje te laten liggen en alleen de gele route te volgen. Met een trapje konden we over het hek en liepen we verder. We staken her en der over de golfbaan. Het was maar hopen dat niemand ineens een golfbaan onze richting opslaat 🙈. Na een stuk over de golfbaan, liepen we opnieuw de bossen in. Ditmaal ging het pad naar beneden. Dit leidde vervolgens weer naar een versmalling tussen de rotsen. De route werd in ieder geval wat leuker om te lopen. Naast ons stroomde een heel smal beekje naar beneden. Dit klonk op een gegeven moment als een waterval. B(l)eek dat het geen beekje, maar een rivier was die we hoorden. En niet zomaar een rivier, maar de rivier die naar het dorpje leidt!

We volgende de route langs de rivier op. Een mooie route zoals ik mij dit gebied had voorgesteld. Onder steenformatie door, door “grotten” (lees kleine gangen) heen en met alleen maar mooie natuur om je heen om naar te kijken. Na al ongeveer 1 uur en 45 minuten te hebben gelopen, had Robin wel behoefte aan een toilet. Deze vonden we met een oud vrouwtje erbij. Het dames toilet was dicht, maar die van de heren was open. Ze sprak geen Engels. Robin probeerde nog te vragen of ze gewoon naar het toilet kon. Driftig wees de vrouw naar het gebouwtje. Ik bleef buiten wachten en pakte mijn waterfles uit mijn tas. Vervolgens begon het vrouwtje tegen mij te praten en weer driftig naar het gebouw te wijzen. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik niet hoefde, maar ze bleef maar verwijzen naar het toilet. Ik zeg toch nee! Haha, was wel grappig. Na deze pauze liepen we door en kwamen we bij een eindpunt. Nouja, eindpunt, we konden gewoon niet verder. Er lag een boot in het water en het pad hield op…

Gelukkig hadden we iets terug een ticket huisje gespot. Hier liepen we naartoe terug om kaartjes voor de boot te kopen. We vroegen hoe laat de boot vertrok. “Sorry, Czech oder Deutsch.” Oké, geen probleem. “Wie spät de boot gehen.” Dat Duits van ons is toch al veel te lang terug… Ze begreep het wel en antwoordde met “15 minutes”. Oooowh, dus nu spreek je ineens wel Engels?! Robin vroeg nog (in het Engels) hoe lang de rit duurt. Ze haalde haar schouders op en deed of ze het niet begreep. Zucht… “Wie lang?” Owh, 1 kilometer.

Met wat moeite zaten we eindelijk op de boot. We hadden nog mazzel, aangezien dit de laatste was die vertrok. We hadden anders weer een heel stuk terug moeten lopen. De schipper vond zichzelf wel erg grappig. Hij vertelde tijdens het varen allemaal onzin verhalen; bijvoorbeeld over de krokodillen in het water. Hij vertelde het in het Tsjechisch, maar er zat toevallig een gids tegenover ons die alles aan zijn groepje vertelde (fluisterde). Misschien mochten wij het niet horen? Vervolgens wilde hij laten zien hoe goed zijn balans is. Hij verplaatste zijn balans dus van links naar rechts, zodat de boot flink op en neer ging. Wat een grapjas. En hij was zelf zo aan het genieten. Robin (en andere toeristen) vond het daarentegen wat minder leuk. Na ongeveer 20 minuten legde hij aan en maakten we onze route af. Het was al later, dus de speciale bogen (waar we onder andere voor kwamen) konden we niet meer zien. Misschien lukt dit morgenochtend nog voor we gaan!

We moesten vanuit het dorp nog zo’n 5 minuten rijden naar ons hotel. Hier dumpten we onze spullen en liepen we naar de overkant (een restaurant) om nog wat te eten. Na een tocht van ongeveer 3 uur zo’n 12-13 km, vonden we dat we dit wel verdiend hadden. Robin bestelde een typisch Tsjechische stoofschotel en ik een (op Tsjechische wijze bereidde) varkens…?… Geen idee welk deel ik had, maar het smaakte geweldig. Het vlees was echt boterzacht en onwijs mals. Het gerecht van Robin was ook erg lekker met een smeuïge stoof. De foto’s spreken voor zich. Hiermee sloten wij onze Tsjechië trip af. Een mooi land dat zeker het bezoekje waard is!

Toevoeging: Ik heb vanochtend de wandeling alsnog gedaan. Dit betekende dat ik om 08.00 de wandeling al startte. Ik ben blij de wandeling gemaakt te hebben. Ik zou allemaal foto’s kunnen uploaden, maar denk dat dit filmpje een beter beeld geeft van de prachtige omgeving!