Dag twee in Brussel is aangebroken en we beginnen de dag goed. Het moment dat we naar buiten lopen is het namelijk aan het miezeren… Kijkend op buienradar, zag ik dat dit voorlopig nog wel aanhield; wachten heeft dus weinig zin. We begonnen ermee om ontbijt te halen. Het makkelijke van Europa is, dat in de grote steden vaak een Lidl te vinden is. Hier kunnen we vervolgens goedkoop en goed eten vinden. Helaas hadden ze geen bakery met verse broodjes, maar een bruin brood en kipfilet doen het ook goed.

Na een ontbijt gingen we naar ons eerst (en ook wel een beetje laatste) bezoekje van Brussel. We pakten de tram naar het Atomium. Zoals je misschien al wel kunt bedenken is dit een beeld (kunstwerk?) van een atoom. Het is ooit gebouwd voor een van de wereldtentoonstellingen die hier gehouden is; net als de Eiffeltoren dat bijvoorbeeld is. Ik had al wel foto’s gezien op internet over het gebouw, maar kon hier nog geen plaatje aan koppelen hoe hij er in het echt uit zou zien. Na een korte metro trip daar aangekomen, waren we eigenlijk lichtelijk verbaasd. Het gebouw was namelijk een stuk groter dan we verwacht hadden. Met een hoogte van 102 m, is het aan de grotere kant. We konden ook tickets kopen om naar boven te gaan. We zeiden al dat we dit zouden doen als het 5 – 7,50 euro zou kosten. We vermoeden dat wij dit redelijk kunnen inschatten met alle attracties die we tot dusver met onze reizen hebben bezocht. De prijs viel uiteindelijk tegen. Het was 15 euro per persoon. Als we nog studenten passen hadden, betaalden we slechts 8 euro; maar helaas…

Na het Atomium hadden we eigenlijk wel het meeste gezien. De hoogtepunten van Brussel hebben we nu al wel gehad. Zoveel hebben we niet gezien denk je dan misschien, maar zoveel heeft Brussel ook niet. Toch is het nog wel een leuke stad om naartoe te gaan. Op de route terug wilden we langs een kasteel lopen. Het nadeel was dat deze was afgeschermd met een omheining en je er dus weinig van kon zien. We kwamen echter wel langs een Chinees paviljoen. Daar tegenover stond ook nog de Japanse toren. Beiden waren nogal random zo hier in Brussel. Blijkbaar zijn de gebouwen begin 20e eeuw gebouwd in opdracht van Leopold II. Dit was als symbool voor de handelsrelatie tussen Europa en het Oosten. Vandaar dus opeens een paar oosterse gebouwen…

Na deze interessante afwijking van de route, besloten we te gaan genieten van een aantal Belgische specialiteiten. Te beginnen met de wafels. Hier kan onderscheid gemaakt worden in twee varianten. De Brussels wafel enerzijds en de Luikse anderzijds. De Luikse wafel is wat zoeter met meer vulling, terwijl de Brusselse een wat krokantere korst heeft. Uiteraard ben ik opzoek gegaan naar de beste wafel in Brussel. Zo kwamen we bij een tentje genaamd Maison Dandoy. Dit was ook een café. Nu hadden we best zin in een warme wafel met een lekker kopje koffie na een tijdje in de regen te hebben gelopen. Binnengekomen waren we als eerst aan de beurt en bestelde ik een wafel met poedersuiker en een cappucino; van de koffie hebben ze alleen Americana, maar die vind ik te waterig. Binnen 1 minuut stond alles klaar. Toen ik vroeg of ik hiermee ook boven kon zitten was het antwoord nee. Dan moest ik boven bestellen. Is goed, geen probleem, doen we dat.

Toen we naar boven wilden lopen, gaf de jongen achter de bar aan dat we even moesten wachten tot we geroepen zouden worden. Wij dus wachten. Ondertussen kwamen er mensen naar beneden. Wij vermoedden dus dat we zo naar boven konden. Tafel schoonmaken en de volgende kan komen. Uiteindelijk (na 7 minuten ofzo) konden we komen. Boven aangekomen was het half leeg. Waar moesten we dan eigenlijk op wachten? Geen probleem. Na dezelfde kaart als beneden bekeken te hebben, bestelden we (weer) een wafel en een cappucino. Vervolgens was het wachten en wachten en wachten… Na schatting wachtten we ongeveer een half uur tot we de cappucino kregen. Het zag er al niet echt lekker uit, maar toen we voelden was het ook nog lauw.

Ik ben dus terug gelopen naar de serveerster en gaf dit aan. Ze leek zich zichtbaar te schamen en verontschuldigde zich. Ze gaf aan nieuwe te laten komen. Zo’n 10 min later kregen we eindelijk nieuwe; nog steeds geen wafel trouwens. De nieuwe cappucino kon net. Het was wel warm, maar niet echt. De wafel kwam uiteindelijk ook. Ik vroeg mijzelf uiteindelijk een ding af. Hoe kan dit zolang duren? Beneden hadden we alles binnen 1 minuut (niet overdreven). In hetzelfde restaurant hebben we boven 30+ minuten gewacht. De wafel hoefde alleen maar opgewarmd te worden en de cappucino ging via een apparaat. Hoe moeilijk kan dat nou zijn…? Wat uiteindelijk wel netjes was, is dat we het drinken niet hoefden te betalen, aangezien het tot twee keer toe niet goed warm was.

Na een wafel was het tijd voor de tweede lekkernij. Echte Belgische friet. Ook hiervoor gingen we opzoek naar een bekend restaurant. Al snel vonden we deze en bestelden een zak. De friet was wel lekker, maar niet enorm speciaal; dit is ook niet vreemd want enorm veel bijzonders kun je er ook niet mee doen. Het was wel lekker knapperig en vooral ook niet te vet. Ook de mayonaise vind ik erg lekker. De traditionele Belgische mayonaise; de mayonaise met een licht zuur smaakje.

Verder wandelend kwamen we in een soort shopstraat. Met winkels als de Zara, H&M en Primark. Het grappige hier was dat de wafels een stuk goedkoper waren. We betaalden eerst € 4,50 voor een wafel met poedersuiker. Nu betaalden we € 3,50 voor een wafel met verse aardbeien. Dit is trouwens een combinatie die heel goed is. Het frisse van de aardbei gemengd met het zoete van de wafel gaat goed samen. In de buurt van deze wafeltent was ook nog een tweede bijzonder beeld van Brussel. Bij veel mensen is deze echter niet bekend. Het gaat om Janneke Pis; de vrouwelijke versie van Manneken Pis.