Er is inmiddels een week voorbij sinds we vertrokken zijn uit Nederland. Vandaag verlaten we het stad Chuncheon voor het Salou van Spanje, Sokcho. Sokcho is een kustplaats en wordt veel bezocht vanwege haar stranden. Wij komen hier echter niet voor het strand, althans niet als eerste reden, maar voor Seoraksan park; dit is een nationaal park van Zuid-Korea. Om hier te komen reis je slechts 2 uur met de bus. Vanwege gedownloade series op Netflix, is dit makkelijk vol te houden.

Na te zijn aangekomen en het hostel verkend te hebben, was het etenstijd. Het ontbijt was al een paar uur geleden en we begonnen wel weer honger te krijgen. Op de kaart van Sokcho vonden we een typisch gerecht voor dit plaatsje: Dakgeongjong. Dit is een gefrituurde kip met typische zoete saus. Wij konden dit vinden op de fishmarket en toerist information. Dit was in het centrum van de stad. Daar naartoe gelopen, konden we het restaurant niet vinden. We besloten dus maar streetfood te eten; dit was er namelijk meer dan genoeg. Het eerste wat we aten was chicken geongjong. Nu bedacht ik mij later dat dak kip betekent in het Koreaans. De kaart verwees dus niet naar een restaurant, maar naar een gerecht. Daar konden we dus een vinkje achter zetten.

Over de markt wandelend zochten we nog een paar gerechten uit. Als eerst verschillende soorten kimbap (weet je nog, Koreaanse sushi). Eentje met tonijn, spek?, kimchi en bulgogi. Vooral de laatste 2 smaakten wel goed. De eerste 2 waren prima, maar hadden naar mijn idee niet veel smaak. Na de kimbap zagen we een tentje met een langere rij. Vaak betekent een lange rij dat het eten goed is, dus proberen maar. Een aardige Koreaanse vrouw, die overigens verrassend goed Engels sprak, legde ons uit wat het was. Bij het kraampje kon je gestoomde Koreaanse cake eten. Dit wordt ook wel supan genoemd. Op de cake zitten rode bonen en nog iets. We wisten niet wat het was, maar het leek op een soort rozijn. Daarnaast zagen we ook een soort broodje bapao, dus bestelden we die ook maar. Het broodje bevatte echter geen vlees, maar rode bonen pasta. In Japan had ik dit ook ooit, ik dacht toen dat het chocolade pasta was wat erin zat. Dan is ene zoete bonen smaak wel een verrassing. Nu wisten we het en waren we voorbereid. Het broodje had letterlijk de buitenkant van een broodje bapao en was gevuld met de pasta. Dit was niet zo bijzonder. De cake daarentegen was heerlijk. Erg luchtig, met zo nu en dan een boon of rozijn? erbij; een verrassend goede combinatie.

Verder hebben we in het hostel niet veel gedaan. ’s avonds moesten we opnieuw opzoek naar eten. We kwamen in de shopstraat van Sokcho aan. Hier waren dan ook winkels van Adidas, Puma, Starbucks etc. te vinden. Restaurants zagen we maar weinig. Uiteindelijk na een tijdje lopen kwamen we Sabasaba tegen. Op de ramen stond groot gespeld “Chicken and beer”. Dat kon niet missen dachten we zo. De menukaart was jammer genoeg niet in het Engels. Met Google vertaler konden we de karakters ontcijferen en bestelden we 2 soorten kip. De een was een licht zoete variant en de ander met knoflook. Ook bestelden we rijst erbij, maar deze is niet helemaal goed doorgekomen. Achteraf gezien zijn we hier ook erg blij mee! Al snel kregen we twee pullen bier en een lichte snack voor erbij. Na een tijdje wachten kwam ook de kip eraan. Een grote schaal vol met stukken kip. Daarbij werden een paar kleine bijgerechten geserveerd. Een goede schaal vol dachten we nog. Kort daarna kwam de ober er nog een keer aan, met nog weer zo’n volle schaal. Daar zit je dan met 2 hele kippen. Althans, er lagen allemaal losse stukken kip erop. Met een beetje puzzelen dachten wij hier een hele kip van te kunnen maken. Natuurlijk is dit geen probleem voor ons. Challenge accepted 💪🏼!

Al snel werd duidelijk dat het helemaal geen leuke challenge was. De eerste 3 stukken kip smaakten goed. De volgende 2 werden al minder. Om vervolgens te gaan eten omdat je ervoor betaald hebt. Uiteindelijk eet je het op gewoon omdat je niet 1 of 2 stukjes wil laten liggen. Met nog een pul bier erbij en wat doorzettingsvermogen is dit dan ook gelukt. Achteraf voelde ik mij wel een beetje een vuilnisbak, maar dat is dan maar zo. Of ik lekker gegeten heb? Nee absoluut niet. Hadden we een halve portie van mij en een halve van Stephan, dan was het prima geweest. Nu was het ronduit teveel. Voor een volgende keer, misschien eerst vragen of het voor 1 of 2 personen bedoeld is. De ober keek namelijk al verbaasd toen we een tweede bord bestelden.

De avond sloten we af voor het hostel. Terwijl we daar zaten kwam de eigenaar ons nog een blikje drinken brengen. Een soort radler, maar dan met mango smaak. Vervolgens kwam de Koreaan die buiten zat bij ons zitten. Hij wilde dolgraag een gesprek voeren, maar de taal barrière zat een beetje in de weg. Hij verontschuldigde zich dan ook constant voor het feit dat hij bijna geen Engels sprak. Even later kwamen er nog 2 Duitsers bij zitten. Zij waren net gearriveerd en moesten nog eten. De Koreaan had nog bier en de Duitsers nog soju (rijstwijn). Hij vroeg ons (Stephan en mij) dan ook constant of we nog iets wilden drinken. Uiteindelijk besloot hij het maar gewoon te halen. “That’s Korean way. We drink till 1 or 2 at night”. Uit beleefdheid hebben we dus nog maar een drankje van hem aangenomen; deze was hij snel gaan halen bij de supermarkt. Hetzelfde als het mango drankje, maar dan met ananas smaak. Later dan gepland gingen we uiteindelijk naar bed. Al met al wel een leuke avond.