Dag twee in Pigeon Forge brak aan. Wij startten de dag met een ontbijt wat wij al langer wilden hebben: American pancakes. Je kent ze vast wel. Een stapeltje pannenkoeken met een klontje boter en maple syrup bovenop. Samen met een kop koffie en jus d’orange bestelden we dit. De pannenkoeken waren niet te bijzonder. Robin had normale pannenkoeken met rood fruit. Ik had kaneel pannenkoeken met banaan en pecannoten. Die van mij was een lekkere combinatie. Wel een beetje droog. Robin vond aan haar portie maar weinig smaak zitten. Misschien met een beetje extra siroop? Nee hoor, dat is gewoon meer suiker in je droge pannenkoek gieten. Wij snapten niet zo goed dat je dit als ontbijt zou nemen. Het vult niet heel erg, maar ligt wel zwaar op de maag.

Na het ontbijt was de vraag wat we gingen doen. Er is namelijk niet veel te doen in Pigeon Forge wat niet (toeristisch) duur is. Aangezien de schoen van Robin steeds verder kapot gaat, gingen we opzoek naar nieuwe schoenen. We hebben een rondje gedaan bij een gebied waar meerdere winkels te vinden zijn. Een soort Batavia stad, maar dan met normale prijzen (zegt Robin). Hier hebben we even rondgelopen, maar waren we snel weer uitgekeken. Robin is wel geslaagd in het vinden van een nieuw paar schoenen!

Na het “shoppen” zijn we doorgereden naar Gatlinburg. Een klein stadje aan de voet van de Smoky Mountains. Wij hoopten hier een leuk cafeetje o.i.d. te vinden om wat te gaan drinken. Er zaten genoeg cafeetjes, maar wat een drukte hier. Gatlinburg is eigenlijk een kleine versie van Pigeon Forge. Overal stond het verkeer vast. Wij zagen parkeerplekken, maar deze waren $20. Daar passen wij wel voor. Wij zijn het dorp snel weer uitgereden terug na Pigeon Forge. Hier zijn we wat gaan drinken bij de Starbucks.

Na bij de Starbucks een spelletje gedaan te hebben, gingen we door naar het avondeten. Dit was bij Mel’s Classic Dinner, een restaurant in jaren ‘50 stijl. Ook dit was weer een restaurant wat helemaal past bij ons typisch Amerikaans restaurant idee. Ook dit zie je altijd terug in films/series. De foto’s spreken voor zich. Het eten wat we bestelden was prima. De serveerster was erg aardig; eigenlijk wel iets te aardig naar ons idee. Bij alles wat ze zei was het: No problem hon(ny), darling, my dear, sweety. Er kwam van alles voorbij. Ook was ze erg vlot met de refills. Ik had mijn ene cola nog niet leeg, of ze zette (zonder te vragen) alweer een nieuw glas (zie foto) neer. Doordrinken dus.

De volgende dag zijn wij naar het uitchecken naar Townsend gereden. Dit zou daadwerkelijk een pittoresk dorpje tussen de bergen moeten zijn. En dit klopte inderdaad. Overal om je heen zie je de bergen met nevel eromheen. Langs de weg zitten meerdere blokhut overnachtingen. Helemaal gezellig. Dit was misschien een leukere plek om een overnachting te boeken t.o.v. het toeristische Pigeon Forge. Wij hebben hier de middag doorgebracht. Bij het toeristen centrum hebben een soort van gepicknickt. Daarna zijn we doorgereden naar een plek waar ze lokale biertjes serveren. Het was een lekkere ontspannen middag in een heerlijke omgeving. Townsend is zeker een aanrader!

Aan het eind van de middag zijn we terug naar het vliegveld gereden en pakten we rond 17.00 het vliegtuig naar Orlando. Hier aangekomen hebben we onze spullen gepakt en liepen we naar de bus. De precieze locatie konden we niet vinden, dus vroegen we dit aan een medewerker buiten. Ze vroeg ons waar we naartoe moesten. Ik liet het zien op mijn telefoon en zei dat we opzoek waren naar bus 311. “Oh noooooo, you need to take bus 42.” Ik liet haar dus zien dat hij bij mij 311 aangaf en dat we later moeten overstappen. Nee hoor, want 311 gaat helemaal om. Wij konden beter 42 nemen, want die gaat direct naar waar wij naartoe moeten. Zij is een local en zou het dus wel weten. Wij naar bus 42 gelopen, maar deze stond er nog niet. Kort daarna reed 311 weg. Na ongeveer 15 minuten wachten was bus 42 er eindelijk. Toen wij vroegen of hij naar de juiste plek ging, was de buschauffeur verbaasd. Nee zegt hij, dan moet je overstappen op bus 8… Gelukkig zou hij ons verder helpen en ons laten weten wanneer we moeten overstappen.

Eenmaal in de bus keek ik nogmaals via maps. Die zou nu dan toch de route via bus 42 als snelste moeten aangeven? Gek genoeg gaf hij nog steeds 311 als snelste route. Eenmaal de bus aan het rijden was, volgde ik de route via mijn mobiel. We raakten steeds verder weg van het hotel. Wat bleek nu? De oh zoveel snellere bus 42 neemt een oh zo veel grotere omweg… Als ik ergens chagrijnig van kan worden is het wel zoiets. Door misinformatie hebben wij uiteindelijk zeker een half uur langer over de reis gedaan. Vervolgens komen we bij het hotel aan, bleek dat ik de verkeerde dagen had geboekt. In plaats van do-zo had ik wo-za geboekt. Gelukkig kon de manager dit probleem de volgende dag oplossen! Eindelijk kunnen we dan gaan genieten van de zon in Florida. In Pigeon Forge heeft het namelijk vooral geregend…