Gisteren was onze laatste dag in Merida. Deze dag vullen wij ook weer met een dagtrip. ‘s ochtendsvroeg liepen we wederom naar het Oriente busstation (een andere maatschappij dan ADO). We hoopten al dat de bus vandaag wel op tijd zou vertrekken. Eergisteren zou de bus om 12.50 vertrekken. Vervolgens was het tijd en nog geen bus te verkennen. Dit is opzicht niet erg, als je maar informatie kan vinden over een dergelijke vertraging. Helaas, niks te vinden… Vandaag vertrokken we vanaf een andere terminal. Lekker duidelijk allemaal weer, aangezien deze terminal een straat verderop zat. Dit legde de vrouw netjes uit, maar mijn Spaans is nog niet zo goed… We hadden mazzel, want de bus vertrok op tijd.

Via de app maps.me had ik de route gepland. In deze app download je een kaart van een gebied, zodat je offline met je navigatie alles kan doen. Via de app zagen we dat de reis ongeveer 1 uur en 15 minuten zou duren. Dit werd uiteindelijk 3 uur. Deze bus gaat namelijk niet rechtstreeks naar Celestun, maar als een stadsbus van plaats naar plaats. De bus had wel airco en aardige stoelen, dus was het prima te doen. Na een tijd reizen kwamen we aan bij het meer naast Celestun. Hier wilden we een boot tour doen. Een boot kost ongeveer 120 euro. Nu kun je dit met z’n tweeën, maar je kan ook wachten op andere mensen en de kosten delen. Je betaalt namelijk voor de boot. Uiteindelijk kwam er een groepje van 4 oudere Mexicanen aan die wel een boot wilden delen met ons. Hierdoor kostte het uiteindelijk 400 pesos per persoon.

Al snel bleek dat de gids (Alberto) een betere gids was dan de vorige. Alberto was al zo lekker typisch gekleed. Hij leek een beetje op een Mexicaanse versie van Indiana Jones. Aangezien we de boot deelden met Mexicanen moest hij zijn verhaal zowel in het Spaans als Engels vertellen. Het bleek wel weer dat ons Engels goed genoeg was. Wij konden Alberto namelijk goed volgen. Hij had sowieso een prettige manier van vertellen. Als eerst voeren we naar een plek op het meer waar veel flamingo’s zitten. Het zijn er niet zoveel als in maart/april. Volgens Alberto vind je hier dan duizenden flamingo’s. Ondanks dat het niet zo vol stond volgens Alberto, waren er toch de nodige flamingo’s te vinden. Gaaf om ze een keer in het wild gezien te hebben.

Na de flamingo’s voeren we verder. Onze volgende stop was een ritje door de mangrove. Terwijl we hier doorheen voeren, vertelde Alberto over het wild wat hier leeft. Je kan hier krokodillen, boa’s (dan bedoel ik de slangen) en met geluk jaguars (de katachtige) tegenkomen. Robin meteen helemaal in paniek. Ze hoorde dat er slangen konden zitten. Geen zorgen, geen zorgen. Deze dieren laten zich overdag nauwelijks zien. Ze worden pas actief in de nacht. Ik vond het wel jammer dat we in de mangrove verder weinig dieren tegenkwamen. Uiteindelijk moesten we het doen met een paar muggen en een verdwaalde (kleine) spin. Van beiden gaat mijn hart niet sneller kloppen.

Na de mangrove was de tour voorbij. We keerden terug naar de ‘haven’ en volgenden de weg naar Celestun. Het centrum was ongeveer 1,5 kilometer lopen. Dit was echter geen klap aan. Alles was vies, oud en vervallen. Eenmaal in het centrum aangekomen was het niet veel beter. Het enige verschil is dat er in ieder geval een mooi strand lag. Alberto had nog een leuke strandtent aangeraden waar je ook lekker kon eten. Hier zijn we vervolgens gaan zitten. Jammer genoeg sloeg het eten nergens op. Het was minimaal en niet te eten. Volgens ons was het gewoon opgewarmd en relatief smakeloos. Zelfs de ketchup die ze serveerden was volgens ons verdund. Vond het niet eens de moeite waard er een foto van te maken.

Na een lange terugreis, zijn we gaan eten in Merida. Al een paar avonden lopen we langs het cafe/restaurant/bar La Negrita. Deze plek werd op internet aangeraden als een leuke plek om wat te eten/drinken. Wanneer we langsliepen vertelden mensen die weggingen dat het een goede plek was, dus besloten we hier vanavond te gaan eten. Binnen aangekomen bleek het een stuk groter dan het van buiten lijkt. Overal waar ruimte was stond een tafeltje met stoelen. Je zat dus best dicht op elkaar. Overal om je heen zag je gekleurde lampjes. Van die lichtslangen of gekleurde kerstverlichting. Daarbij stond de muziek lekker hard. Het leek ons een leuke plek als bar om ‘s avonds iets te drinken en er een feestje van te maken. Als restaurant raden wij het niet aan. Het eten was trouwens wel prima. Robin had quesedillas en ik taco’s de cochinita pibil. Dit is iets met varkensvlees. Het smaakte in ieder geval goed en was niet duur.

Vandaag zijn we wederom de bus ingestapt. Ditmaal met onze backpacks. De reis gaat verder naar het plaatsje Bacalar. Voor de bus vertrok was er wederom gedoe met de vertrektijd. We zouden om 11.30 vertrekken, maar wederom geen bus. Niemand kon echt goed informatie geven over hoe of wat. Het was dus maar wachten en erop vertrouwen dat het goed komt. Uiteindelijk vertrokken we bijna een half uur later dan gepland. Lijkt de NS wel hier in Mexico…