Vandaag gaan we doen waarvoor ik in de eerste instantie een keer naar Mexico wilde. We brengen een bezoek aan de Maya tempel Chichen Itza. Deze tempel ligt op slechts 40 minuten rijden van Vallodolid. Hierbij ook meteen een van de redenen om naar deze stad te komen. Gisteren hadden we de wekker gezet op 07.00. Vandaag staat de wekker om 06.00. Dit is ook wel nodig!

Vroeg begint onze dag. Even de laatste slaap uit onze ogen wrijven en we kunnen op pad. Om 06.30 lopen we al door de straten van Valladolid. Een enkele auto rijdt voorbij en hier en daar een voetganger, maar het is nog rustig. Het is ook zondag, dus misschien daardoor sowieso al rustiger. Om 07.00 vertrekt de eerste colectivo (busje) naar Chichen Itza. Dit ritje kost slechts 40 peso’s (omgerekend 2 euro). Bij de verzamelplek zit 1 stel al te wachten. Toevallig twee Nederlanders. Dit is sowieso wel een ding als je door Mexico reist. Het stikt hier van de Nederlanders. Het is zeker zo druk als je het zou hebben in Barcelona of een dergelijke stad. Iets over zevenen vertrok het busje. Airco zat er niet in, maar met een raampje open was het koud zat.

Bij Chichen Itza aangekomen stonden er al tourguides klaar om zichzelf aan te bieden. Die twee Nederlanders van eerder vroegen ons of wij een gids wilden delen. Dit bespaart dan weer in de kosten. Prima hoor. We zijn in de rij gaan staan en zagen de prijzen van de tourguides. 1200 peso’s voor een Nederlandse guide. 1000 voor een Engelse. Omgerekend 60 en 50 euro. Beetje aan de prijs vonden wij. Nu heb ik ook wel eens gezien dat in Chichen Itza zelf nog guides liepen. Hier gokten wij dus maar op. Eenmaal binnen was er geen tourguide te vinden, dus deden we het op eigen kracht. Gewoon bordjes lezen. Terwijl we aan het praten waren, kwamen we er weer achter hoe klein de wereld kan zijn. Roy en Aukje (die twee Nederlanders) kwamen schijnbaar uit Arnhem. Aukje is een juf op een basisschool in Huissen. Grappig hoe je elkaar zo tegen kan komen. Konden we eindelijk zeggen dat wij uit Duiven komen. Meestal kent niemand dat namelijk…

In Chichen Itza loop je als eerst tegen de welbekende tempel aan. De tempel is onder andere zo bekend, omdat het één van de zeven wereldwonderen is. Dit betekent dat ik er nog 5 te gaan heb. De tempel geeft wel een indrukwekkend aanzicht. Robin had het groter verwacht, maar nog steeds wel indrukwekkend. De tempel is niet zomaar neergezet, maar er is over meerdere details nagedacht. Zo is de tempel zo gebouwd, dat de oostelijke kant gelijk staat aan de zonsopkomst en de westelijke aan de zonsondergang. Ook bevinden zich onderaan de trap twee slangenkoppen. Als je de foto vanuit de juiste hoek neemt, lijkt de trap samen met de koppen op een slang. Op de hoofdtempel na was het complex niet al te bijzonder. Ik heb inmiddels al meerdere ruïnes gezien die een stuk mooier zijn dan deze. Het complex was vooral groot met niet onwijs veel te zien. Ondanks dat zou ik het toch aanraden hier naartoe te gaan. Dit moet je een keer gezien hebben.

Lopend door het complex kom je ook nog 2 cenotes tegen. De cenotes hadden vroeger ook nog een functie voor de Maya’s. Zij dachten namelijk dat cenotes de weg waren naar de onderwereld. Wanneer ze lijken hadden, gooiden ze deze in het water. Zo ook bij deze twee. Na een bezoeken van Chichen Itza reden we met z’n vieren naar een cenote in de buurt: Ik kil. Dit was een erg mooie cenote die wel 50 meter diep is. Ook hier zie je onder je niet veel meer dan een zwart gat. We hebben hier lekker gezwommen en een duik genomen van de kan. Net alsof je van een duikplank afgaat, maar dan zonder de plank. Toen we terug wilden, duurde het even voor we vervoer hadden. Er zouden collectivo’s moeten stoppen, maar dat deden ze niet. Uiteindelijk besloten we met z’n vieren een taxi te delen.

Aangekomen in Valladolid hebben we gegeten in een of ander local restaurant. De bediening was hier typisch Mexicaans, zoals we nu al vaker hebben meegemaakt. Alles op zijn tijd. Tranquila, tranquila. Het eten was oké. Niks te bijzonders. Ik had weer een typisch Yucataans gerecht (lomitos de Valladolid). Robin bestelde iets wat Mexicaans leek, maar eigenlijk gewoon een schnitzel bleek te zijn. Na het eten zijn we teruggegaan naar ons guest house om even te rusten. De dag begon immers vroeg.

In de avond zijn we teruggegaan naar Calzada de los Frailes. Hier hebben we gegeten bij een vegetarisch restaurant die Aukje en Roy hadden aanbevolen. Normaal ben ik niet zo van vegetarisch, omdat ik dan mijn vlees mis. Ik heb de laatste dagen echter voornamelijk vlees gehad en maar weinig groenten. Een beetje groenvoer zou niet misstaan. Terwijl wij aan tafel zaten stroomden steeds meer mensen binnen. Toevallig genoeg zaten ook hier weer veel Nederlanders bij. Een groot deel van het restaurant was gevuld met Nederlanders. Als eten bestelde ik een curry en Robin dacht soep te bestellen. Uiteindelijk kreeg ze tomaten op pasteitjes. Althans daar leek het op. Het eten was niet fantastisch, maar we hadden het wel gezellig. Er was een gitarist die allemaal bekende liedjes (voornamelijk van vroeger) speelde. Dit zorgde voor een goede sfeer. Als toetje bestelde ik nog een snicker ijsje. Wij maakten nog de grap dat je gewoon een snicker op je bord zou krijgen en het papiertje er nog af moet halen. Uiteindelijk bleek het erger dan dat. Er lag een stukje (homemade) snicker ter grootte van een bonbon. Afgetopt met een bloemetje, zodat het er gezellig uitziet. Owh, en niet te vergeten. Het werd zelfs geserveerd met 2 lepels. Alsof we hier met z’n tweeën van konden eten 😂…