Het eerste deel van de reis zit erop. We zeggen gedag tegen Holbox en reizen verder naar Valladolid. Volgens het internet is dit echt een cultuurstad van Yucatan. Je vindt hier het echte Mexico. Voor we weg konden, was het eerst nog tijd voor een ontbijt. Je kan vast wel raden waar dit is? Voor Robin dit keer een schaal fruit en voor mij een omelet met spek en avocado. Vervolgens in een buggy en terug naar de haven van het eiland.

De busreis naar Valladolid duurde een ruime 2 uur. Dit lijkt lang, maar vult snel met twee afleveringen van een serie kijken. Hoewel ik het al vaak heb gedaan, blijft het toch leuk om in een nieuwe stad aan te komen. Het is toch altijd even zoeken naar de weg. In de eerste instantie konden we ons appartement niet eens vinden. Bleek dat deze in mijn maps app niet helemaal goed stond. Het appartement bevindt zich aan de andere kant van de weg. We hadden eindelijk weer een internet verbinding en zijn dus eerst eens goed gaan settelen voor we op pad gingen. Airco (ja die hebben we weer) aan en voetjes hoog. We kregen ondertussen wel honger dus gingen we op pad om ergens te gaan eten.

We zijn als eerst naar het centrum van de stad gelopen. Hier bevindt zich een park/plein wat vooral erg gezellig oogt. Onderweg kregen we te maken met een ander bekend probleem in een nieuwe stad. Hoe werkt het verkeer hier? Er waren geen verkeerslichten voor voetgangers, maar wel zebrapaden. Betekent dit dan dat we wel kunnen oversteken? Uiteindelijk kreeg Robin in de gaten dat aan de overkant van de weg de verkeerslichten voor de auto’s stonden. Je kan dus aanhouden welke kant mag rijden om te weten of je kan oversteken of niet. Handig! We zijn gaan eten bij een nieuw restaurant in de stad. Ik bestelde hier …. de Valladolid. Dit is een worst uit Yucatan (de regio waarin wij reizen). Het werd geserveerd met tortilla’s en verschillende salsa’s. Prima maaltijd. Robin had een beetje een rommelende buik en hield het dus bij een salade. Ze bestelde een avocado salade, maar kreeg uiteindelijk een salade zonder avocado. Dingetje…

Na het eten een stukje door de stad gewandeld om daarna terug te gaan naar het appartement. We wilden wel even goed kunnen douchen na onze camping trip. Uiteindelijk voelde Robin zich niet beter worden en hebben we niet veel meer gedaan. Als avondeten heb ik taco’s met assado gehaald. Dit laatste is een soort vlees. De man legde uit welke salsa wat was en vooral welke pittig waren. Ik wilde van alles wat proberen. Niet altijd handig, want daar was mijn mond niet aan gewend… Mijn mond stond in brand toen ik de laatste taco op had. Ik moest nog betalen, maar wilde vooral niet laten zien dat het pittig was. Zo koel als ik kon doen heb ik betaald (slechts 60 peso’s = 3 euro).

De volgende dag stond in het teken van cenotes bezoeken. We zijn hiervoor vroeg opgestaan, zodat er nog niet teveel mensen zouden zijn. Met de taxi zijn we naar cenote Xkeken gereden. Daar aangekomen bleek deze vanwege renovaties gesloten… Dan maar naar de andere cenote die wij ook wilden bezoeken: Saamal. We hadden bewust deze twee gekozen, omdat ze dicht bij elkaar lagen. Helaas… Saamal was echter ook erg mooi. Wij waren er nog voor hij open ging en waren dus echt de allereersten. Nadat we ons omgekleed hadden, hadden afgedoucht en een zwemvest aanhadden, mochten we gaan zwemmen. Deze cenote is wel weer anders dan Yalahau (vorige bericht). Het leek een soort grot, maar dan zonder bovenkant. Het was groot en het water was onwijs helder. Nu zie je er niet heel veel van, aangezien het onder het water een groot zwart gat is. Oppassen voor enge zeemonsters dus. Na enige tijd begon er meer mensen binnen te komen en leek het ons een goed moment om te gaan. Toen we wilden gaan stonden er echter geen taxi’s om terug te gaan. Gelukkig waren ze zo vriendelijk een taxi voor ons te bellen.

In Valladolid aangekomen zijn we eerst ergens gaan eten. Het restaurant heet Cantato. Ze serveren hier typisch Mexicaanse gerechten en meer. Robin koos voor een pasta pesto en ik voor poc chuc. Dit is meestal een stuk varkensvlees dat wordt bereid in een citrusmarinade. Het was een van de duurste gerechten (daarmee nog slechts 13,75) op het menu, dus mijn verwachten waren hoog. Aan mijn verwachtingen werd voldaan. Het vlees was erg mals en goed te combineren met de uien en tomaten salsa of saus. Ik weet niet goed welke van de 2. Robin kreeg daarentegen een flauwe met olie doordrenkte pasta pesto. Ik vertelde nog dat je pasta moet eten in Italië en hier Mexicaans.

Later in de middag wilden we naar cenote Zaci. Deze cenote ligt midden in de stad. Jammer genoeg was ook deze gesloten vanwege restauraties… Alweer… Er zat wel een restaurant naast. We besloten daar dus wat te gaan drinken. Iets later wilden we nog nacho’s bestellen. Dit hadden ze niet. Alleen maar chips. Hier konden ze dan guacamole bij serveren. Ook prima. De guacamole was wel lekker, maar de chips was niet te eten. Tijdens het drinken liep er ook een man met gitaar rond. Wij speelden ondertussen en spelletje. Midden in het spel kwam hij vragen om een fooi voor het spelen. We raakten aan de praat. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen. Toen we Nederland zeiden, zei hij: “wacht even.” Hij pakte zijn gitaar en speelde het refrein van Leef van André Hazes. Dit ook nog eens in goed Nederlands. Dit verdiende wel een applausje en fooi. We vroegen hem het nog eens te spelen voor Social media. “Of course, make me famous.” Het filmpje plaats ik op Facebook.

In de avond zijn we gaan eten bij een ander restaurant dat werd aangeraden. Niet teveel spannends hier. Het eten was ook niet zo heel lekker. Na het eten liepen we door Calzada de los Frailes. Een gezellige straat die leidt naar het Convento. Hier wordt elke avond een licht show gegeven. Met de show wordt de geschiedenis van Valladolid verteld. De schijnen met projectoren op de muren van het Convento. Dit is wel gaaf om te zien. Een goede afsluiting van weer een dag.