Daar is hij dan. De eerste echte dag in Mexico. Na een korte nacht, worden we al vroeg wakker. Zoals je kan verwachten, is ons hele ritme in de war. We begonnen de dag met een ontbijt op de markt. De eigenaar van ons appartement raadde deze aan. Na slechts 5 minuten lopen, waren we er al. We struinden over de markt heen opzoek naar een leuke plek om te eten. Veel tentjes boden broodjes/tortilla’s (wraps) met vlees aan. Hier hadden wij nu nog niet zo’n zin in. Uiteindelijk kozen we voor een tentje aan het begin van de markt.

Het menu was niet groot. Ook hier hadden ze broodjes/tortilla’s met vlees. Wat ons trok was het fruit ontbijt. Er kwam niemand naar ons toe, dus spraken wij een vrouw aan die er leek te werken. Ze negeerde ons en draaide heel rustig weg om de andere kant op te lopen. Wat was dit dan weer…?! Daarna kwam er een jongen aan lopen. Ik begon dus maar of hij Engels sprak. Un poco. Doe ik het voor. Wij konden gewoon gaan zitten. Vervolgens bestelden twee verschillende porties fruit. Eentje met yoghurt de ander met honing. Robin vroeg zich nog af of het wel genoeg zou zijn als ontbijt. Toen we het kregen, was al snel duidelijk dat het meer dan genoeg was. Een vol bord met: banaan, aardbei, papaya, meloen, ananas, granola en onze toppings. Lekker stevig ontbijt voor slechts 85 pesos (ongeveer € 4,50). Toen we wilden afrekenen zochten we contact met een ober. We kregen alleen contact met de vrouw. Zij zag ons en ging vervolgens opzoek naar iemand anders om ons te helpen. Beetje mensen schuw misschien?

Na een goed ontbijt vertrokken we met de bus (2,5 uur) naar Chiquila. Vanuit dit plaatsje kun je met de ferry oversteken naar isla Holbox. Aangekomen op het eiland hadden we wel weer trek gekregen. We vonden een leuk tentje waar we beiden een burrito namen. Het tentje zag er voornamelijk leuk uit. Het eten was niet zo bijzonder…

Na het eten vervolgden we onze weg naar de camping. Ja, dat lees je goed een camping. Alle hotels waren namelijk aan de prijs. We moesten hier nog wel zo’n 30 minuten voor lopen. Dit is normaal goed te doen met een fatsoenlijk voetpad of geasfalteerde weg. In holbox vind je het eerste in het centrum en het tweede niet. Het bestaat vooral uit een klei pad. Nu had het gisteren geregend, dus lagen de straten vol met grote plassen water of modder. Na een flink stuk wandelen in de enorme hitte, kwamen we eindelijk aan.

Op de camping hadden we een blokhut geboekt. Het was echter geen normale camping, maar een eco camping. Het voelde (met de reis naar de camping toe) een beetje aan alsof je jaren terug te tijd in ging. Nu waren ze op de camping gewoon een met de natuur, maar naar uitleg snap je ons vast. De toiletten kon je niet doorspoelen. Is namelijk verspilling van water. Je vult dus een emmertje met water en gooit deze leeg in de wc. De douches deden het nog niet, aangezien er waterproblemen waren op het eiland. De eigenaresse vertelde dat ze in april een keer 10 dagen zonder water zaten. De camping heeft geen WiFi. Contact met de buitenwereld is dus ongelofelijk. Terwijl we in de blokhut lagen, zag Robin ineens een salamander op de muur. Je hoorde ze ook. Tot deze vakantie wist ik ook niet wat voor een geluid de beestjes maakten. Overal om je heen hoorde je krekels, salamanders of vogels. Ook kon het zijn dat een hagedis? zomaar voorbij wandelt. Zoals Jochem Meijer dit zou omschrijven: “Contact met de aaaarde.” Nou, dit hadden we zeker, want alles zat consequent onder dat fijne zand wat op het hele eiland ligt. Hier een link naar een filmpje, zodat je ook beeld hebt.

Na een tijdje te hebben gerust in de blokhut, zijn we naar het strand gelopen. Dit is op nog geen 3 minuten van de camping. We kwamen onder andere vanwege het mooie strand naar dit eiland. Mooi wit (fijn…) zand, helder water en het echte tropische gevoel. Na een minuut of 10 kwamen we bij een Beach club met WiFi. Dit wordt onze nieuwe hotspot. Niet eens zozeer voor appen of Social media, maar vooral om dingen op te zoeken over het eiland en een nieuwe overnachting/busreis boeken. We sloten de dag af net iets achter de Beach club. Dit was in een pizza tent genaamd Tienda. Dit was ook vooral weer een gezellig restaurant, met aardige pizza’s. Er hing vooral een gezellige sfeer met leuke bediening. Een goede afsluiting van deze dag!

Dit schiet mij net nog te binnen. Ik had nog niks verteld over mijn andere beesten vrienden. Al kan ik beter zeggen “beestjes”. Het stikt hier namelijk van de muggen wanneer de zon ondergaat. En het worden er nog meer als de zon onder is. Nu hoeft dat geen probleem te zijn, als je net als Robin jezelf insmeert met deet. Ik deed dat niet, aangezien ik normaal niet zoveel geprikt wordt. Dat heb ik hier wel geweten… Ze smulden van me…