Vandaag was het zover. Ik denk dat ik best kan zeggen dit het hoogtepunt van de reis is. Voor vandaag stond een bezoek aan de DMZ op het programma. Voor diegene die (nog) niet weten wat de DMZ is, dit is de Demilitarized Zone. Het is een gebied van 4km dat de grens vormt tussen Noord- en Zuid-Korea. Het gebied bevindt zich rond de 38e breedtegraad. Het ligt er echter niet precies op, maar met een afwijking. In het midden bevindt zich Panmunjon (Joint Security Area, JSA). Dit is het enige gedeelte in de DMZ waar de twee landen samenkomen voor vredes onderhandelingen. Op tv zie je dit altijd als de 3 blauwe huisjes.

In tegenstelling tot de rest van de reis, begon onze reis nu erg vroeg. De wekker op 06.45, zodat we om 07.50 bij hotel President zijn. Hier krijgen we onze tickets. We wilden eigenlijk al aan het begin van onze reis gaan, maar je moest minimaal 3 dagen van tevoren boeken… Uiteindelijk vertrekken we rond 08.10 naar het gebied. De busrit duurt ongeveer 1 uur en brengt je in de DMZ. Als eerst volgt een snelle paspoort controle door een Koreaanse militair. Dit slaat eigenlijk nergens op, omdat hij nog geen seconde naar je paspoort kijkt. Het lijkt mij dat je in theorie gemakkelijk een vals paspoort kunt meenemen. Dit is nog niet aan de rand van de DMZ. Uit veiligheidsoverwegingen heeft Zuid-Korea nog een bufferzone van 5 tot 20 km van de DMZ. Dit is om te voorkomen dat burgers gemakkelijk in de DMZ kunnen komen.

Na de paspoortcontrole, was onze eerste stop in Imjingak. Dit is een park die na de scheiding gebouwd is om families met elkaar te kunnen herenigen. Dit is ook waar je Freedom Bridge vindt. Deze brug werd voorheen gebruikt om soldaten per trein te laten terugkeren naar Zuid-Korea. Hier stond ook nog een oude locomotief die toentertijd nog is gebruikt. Deze zat nog onder de gaten van kogelschoten.

Na deze eerste stop, gingen we verder naar de 3rd tunnel. Deze tunnel is een van de 4 tunnels gemaakt door de Noord-Koreanen, maar ontdekt door de Zuid-Koreanen. Het Noorden probeerde met de tunnels onder de MDL (midden van de DMZ) naar Seoul te komen. In 1974, 76, 78 en 90 werden de tunnels ontdekt door Zuid-Korea. Wij zijn naar de 3e tunnel (1978) geweest. Noord-Korea ontkent het bouwen aan deze tunnel. Zij vertelden dat het bedoeld was als een steenkool mijn. De muren waren namelijk helemaal zwart. Dit kwam echter vanwege de explosies. Er is namelijk geen steenkool in de tunnel gevonden.

Met een treintje, alsof je in een achtbaan gaat, ga je achteruit de tunnel in. Dit is een rit van 300m na 78m diepte. Ze vertelden dat de tunnel 2m hoog bij 2m breed is. Ik ben ongeveer 1,93 en kan je vertellen dat je die 2 meter hoogte echt niet redt. Je krijgt een helm op voor je de tunnel ingaat. Ik ben de organisatie hier enorm dankbaar voor. Ik heb niet eens bijgehouden hoe vaak ik mijn hoofd stootte, maar het zal boven de 20 keer liggen. Het “plafond” heeft geen constante hoogte. Het scheelde in ieder geval dat de hernia’s bij de prijs inbegrepen zaten. De hele route liep ik gebogen, terwijl je naar voren keek. Probeer dit eens een minuutje of 20 vol te houden; ik kan je beloven dat je er wel snel klaar mee bent. Na ongeveer 20 minuten kom je bij een obstakel. Dit was een muur gebouwd door het Zuiden. Ze hebben 3 van deze muren geplaatst om een einde te maken aan de tunnel. De terugweg was gelukkig een stuk sneller. Aangezien niet iedereen wachtte om de muur te bekijken. Helaas bleef het plafond even laag…

Na de 3e tunnel, gingen we naar Dorasan station. Dit station is gebouwd om in de toekomst mogelijk naar Pyeongjang (hoofdstad Noord-Korea) te kunnen reizen. Voor nu was er nog niet veel te doen. Je kon wel voor 1000W (0,75 cent) een kaartje naar Pyeongjang kopen, waarmee je ook op het platform kon komen. Dit was echter niet heel bijzonder, aangezien het een normaal perron is. Ik heb echter wel een kaartje voor een trein naar Pyeongjang, dus wie weet in de toekomst 💪🏼!

Na dit bezoek, gingen we lunchen. Dit was bulgoki (soort rundvleesstoofpot). Na de lunch vertrok de bus naar Dora Observatory. Dit is niet vernoemd naar het tekenfilmfiguur, maar naar de berg waarop het ligt, Dorasan. Vanuit het observatorium, kun je tot ver in de DMZ aan beide kanten kijken. Ook kun je hier als eerst een glimp opvangen van Kijong-dong, het Noord-Koreaanse vredesdorp. Dit wordt ook wel het propaganda dorp genoemd. De reden voor deze naam, is omdat Zuid-Korea beweert dat hier niemand woont. Er zouden slechts lege huizen zonder vloeren staan. Het is bedoeld de schijn te wekken dat er mensen wonen. Een USA militair vertelde later nog dat er zo’n 25 tot 30 mensen wonen. Zij leven hier om de vlag te onderhouden. In 1980 bouwde Zuid-Korea namelijk een vlaggenmast van 98,4m hoog, met een vlag eraan die 130kg weegt. Deze staat in hun vredesdorp. De Noord-Koreanen reageerden hierop door een hogere vlaggenmast (160m) te bouwen met een vlag eraan van 270kg.

Na de observatory bracht de bus ons naar kamp Bonifas. Dit is een legerkamp van de USA. Het kamp ligt 400 van de grens van de DMZ. Een drietal militairen kwam ons ophalen en nam ons mee naar binnen. Hier moesten we een formulier ondertekenen dat de organisatie en het leger onze veiligheid niet kunnen garanderen in geval van nood. Na dit ondertekend te hebben, kregen we een film te zien over de geschiedenis van de oorlog en hoe het er nu aan toegaat met de herenigingsplannen. Ik heb er echter niet veel van gezien, omdat het erg saai en langdradig was. Ik ben dus half in slaap gesukkeld… Na de film kregen we kort instructies van de Sergeant wat allemaal wel en niet mocht. Helaas mocht je geen provocaties maken naar het Noorden. Daarna stapten we over naar een van de bussen in het kamp en vertrokken we naar de JSA.

Als eerst komt je langs checkpoint B. Hiervan mochten we geen foto’s maken; wel van het hek. Dit is dus de officiële grens van de DMZ. Onderweg vertelde de sergeant het e.e.a. over de omgeving. Zo ook over de gevaarlijkste golfbaan ter wereld met 3 mijnenvelden eromheen. “If you don’t believe me, Google it”. Dat heb ik dus gedaan en het bestaat echt. De golfbaan bestaat slechts uit 1 hole, maar dan wel een gevaarlijke. We kwamen ook langs de vlaggenmasten, waar de sergeant vertelde over de lege huizen.

Eenmaal aangekomen bij de JSA, liepen we door het Peace House. Hier kregen we nogmaals instructies om geen provocerende dingen te doen richting soldaten of Noord-Korea. Geen gekke uitingen, niet zwaaien o.i.d. We moesten daarna een rij maken, twee aan twee en liepen naar de eerste locatie. Tijdens het lopen mocht je overigens ook geen foto’s maken. Onderweg kwamen we Zuid-Koreaanse soldaten tegen. Deze soldaten stonden de hele dag op hun plaats in de brandende zon (vandaag 32 graden). We kwamen uit op de footbridge. Dit is een blauwe brug. De reden dat de brug blauw os, is omdat het in de kleur van de VN (Verenigde Naties) is geschilderd. De sergeant had hier niet iets speciaals over te vertellen. Het was vooral interessant omdat president Moon en Kim Jung Un hier overheen gelopen hebben.

Na de brug bezochten we een boom. Deze boom is 66 jaar oud. Dat is dus even oud als de wapenstilstand van de oorlog (1953). De boom is vorig jaar geplant door Moon en Kim in de hoop op vrede tussen de twee landen. Op een gegeven moment was de boom er slecht aan toe, waarop Zuid-Korea besloot de boom te onderhouden. “That’s all I can tell you about this. It’s just a tree. I don’t know what species or something it is. It’s green.” Lijkt mij een heldere omschrijving.

Als laatst gingen we naar de conference rooms. Dit zijn de blauwe huisjes waar gesprekken m.b.t. vrede stichting tussen verschillende partijen worden gehouden. Dit is ook de plaats die je vaak op tv ziet met onderwerpen rondom Noord-Korea. Eenmaal binnen gekomen, kon je voorbij het midden van de kamer lopen. Vanaf dat punt ben je in principe in Noord-Korea. Al met al is dit niet zo heel bijzonder, omdat je gewoon aan de andere kant van de kamer staat. Dit voelt niet anders ofzo. Echter ben ik theoretisch gezien in Noord-Korea geweest.

Na dit alles, gingen we terug naar kamp Bonifas. Hier stapten we over naar onze tourbus en reden we terug naar Seoul. Ik zou nog wel veel meer kunnen vertellen over alles wat we gehoord hebben, maar dan kan ik wel een paar pagina’s vol schrijven. Nu heb je in ieder geval een globaal beeld van de tour. Het was zeker de moeite waard om te doen, echt erg gaaf. De goedkopere tour die kon nemen, bespaard iets minder dan 1/3 van het geld, maar gaf je geen bezoek aan de JSA. Dit is natuurlijk wel het interessantste om te zien.

Met een ervaring als deze sluit ik waarschijnlijk de reis naar Korea wel af. Ik heb de afgelopen weken veel gezien en genoten van de andere cultuur, het eten en het gevoel van vakantie. De komende twee dagen pakken we als rustdagen en zullen we niet veel bijzonders doen. Dit zal dan waarschijnlijk ook het laatste blogbericht van deze vakantie zijn 🙂!