Inmiddels is er een dag verstreken zonder verhaal. Dit komt omdat we gisteren niet veel hebben meegemaakt. Het was de laatste dag in Sokcho en aan het eind van de middag zouden we met de bus naar Andong gaan. We wilden vandaag rustig aandoen op het strand. We zijn hier uiteindelijk uitgekomen (na eerst verkeerd lopen…) en hadden een parasol uitgezocht. Snel mijn schoenen en shirt uit en de zee in! Na een heerlijke verkoelende duik wilde ik rustig onder de parasol zitten. Een Koreaan kwam daarna vertellen dat je de parasol moest huren. Dit kostte slechts 20.000W (~15 euro)… Aangezien dit ongeveer 1/3 is waarvan wij normaal de dag doorkomen hebben we dit niet gedaan. Het zou namelijk maar voor 2 uurtjes zijn en dus niet de moeite waard. We gingen daarna maar iets drinken bij de Starbucks. Toen we daar zaten hoorden we zelfs nog een bekend nummer, Danny Vera met Rollercoaster. Ze behalen al internationale bekendheid.

Onze kamergenoot uit Sokcho ging ook richting Andong. We zijn uiteindelijk gezamenlijk naar Andong gereden. Drie keer raden waar onze kamergenoot vandaan kwam? Inderdaad! Het was een Duitser. Inmiddels de 4e in 2 dagen tijd. In de bus dan ook een lange tijd met hem gepraat. Soms was dit nog wel eens lastig, want hij nam vaak erg de tijd om antwoord te geven. Je kon hem zichtbaar zien nadenken over wat hij zou gaan zeggen. Uiteindelijk kwamen we na een busrit van 4,5 uur in Andong aan. We hadden twee activiteiten gepland staan en dus maar voor 1 nacht geboekt. Het was al later en we begonnen honger te krijgen. We besloten dus eerst in te checken en dan te gaan eten. Bij het hostel aangekomen was er niemand. Na 15 min wachten, besloten we maar eerst te gaan eten. Na zo’n 20 min rondlopen, hadden we niks fatsoenlijks gevonden. Voor het hostel zat ook een restaurant die, volgens ons, bij het hostel hoorde. Toen we moesten bestellen kwam een man ons uitleggen wat er op het menu stond. De eerste drie gerechten waren de beste. Daarna stelde hij zich voor als Peter, eigenaar van het Peter Pan hostel. De eigenaar zat dus lekker te eten.

Stephan bestelde een rundvlees soep en ik bonensoep. Ik had echter een andere voorstelling van ene bonensoep dan wat ik kreeg. Het was ene bouillon (althans, voor zover je het zo kan noemen) volgestopt met taugé. In het Engels noem je taugé bean sprouts; vandaar waarschijnlijk de naam bean soup. Het werd, uiteraard, geserveerd met kimchi, wat rijst, ingelegde uien en (extreem zoute) mini garnaaltjes. Zoals je misschien al kunt verwachten, smaakte de soep helemaal nergens naar. Het had letterlijk geen smaak. Nu scheelt het dan taugé wel vol met smaak zit. Oh nee, toch niet… Kortom water met taugé en een paar andere groente erin. Bij Stephan was dit ook het geval. Een smakeloze bouillon met vlees en groente erin. Naar mijn idee had de rijst met een stukje ui nog meer smaak.

De volgende dag gingen we als eerst naar Hahoe (spreek uit als Ha hway) Folk Village. Dit is een dorp in traditioneel Koreaanse stijl. Dit zag je ook terug in de lantaarnpalen, scooters, dikke Hyundai’s en frisdrankautomaten die er te vinden waren. Ergens was dit wel jammer. Het is natuurlijk toeristisch gemaakt en er wonen nu nog steeds mensen. Het is begrijpelijk dat zij ook weg willen kunnen uit het afgelegen dorp. Stephan zei al dat ze het misschien beter onbewoond hadden kunnen laten. Op die manier kon je het traditionele aspect meer benadrukken. Ondanks dit was het nog steeds wel lekker een beetje in het dorp rond te lopen. Aan de buitenrand had je dan ook prachtig zicht op de omgeving.

Als laatst hebben we nog een stukje gezien van een traditionele Koreaanse dansvoorstelling. Tijdens de voorstelling dacht ik eigenlijk maar 1 ding: waar ben ik in godsnaam naar aan het kijken…? Ik heb ooit een dansvoorstelling in Nederland gezien, die ging al nergens over, maar dit slaat echt alles. Het leek alsof ze een aantal oude mannen maskers op hadden gezet, flink dronken hadden gevoerd en het toneel op geschopt. Aan de weerszijden van het podium kon je in het Engels meelezen wat ze zeiden. Vaak moesten mensen lachen om wat er gezegd werd. Dit kan twee dingen betekenen. Of ik snap de grappen niet of ik heb geen gevoel voor humor.

Na een prachtige voorstelling, namen we de bus terug naar Andong. Aangekomen bij het busstation besloten we te gaan lunchen. Ik had na de vorige maaltijd wel weer zin in een lekker bord Koreaans eten. Ik bestelde dus een simpele geroerbakt rundvlees met rijst gerecht; daar kun je niet veel aan verpesten. Of toch wel… Wederom had het gerecht geen smaak. Wat mij verbaasde, want zo zag de rode saus er niet uit. De saus was naar mijn idee alleen maar pittig. Dus elke hap proefde je alleen maar pittigheid en verder niks. Nu vind ik pittig eten niet erg, als het dan maar wel smaak heeft. Weer geen lekker gerecht dus…

Uiteindelijk wilden we nog 1 ding in Andong zien, namelijk Woryeonggu bridge. Dit is, met een lengte van 387m, de langste loopbrug voor voetgangers die er is in Korea. Wij hadden mazzel tijdens het bezoeken, want de brug was omgeven met mist. Dit gaf de brug een soort van misterieus gevoel. In het midden van de brug is een paviljoen te vinden. Hier kun je rusten en genieten van gratis WiFi. We hebben hier een tijdje gezeten en vooral genoten van het uitzicht.

Het avondeten namen we ook weer op het busstation. Dit keer bij een ander restaurant. Hier bestelde ik donkkaseu (het Japanse tonkatsu). Bij de meeste mensen zal dit bekend zijn als schnitzel. Het is dan alleen op een Koreaanse manier bereid. Dus met saus eroverheen en een gefrituurde schnitzel. Als bijgerecht bestelden we nog dumplings (soort gyoza). Na twee mindere maaltijden, smaakte deze erg goed. Ook kregen van de serveerster een soep als bijgerecht. Deze soep was een beetje pittig, maar wel heerlijk. Het enige nadeel was dat ik door de pittigheid de hik kreeg (dit gebeurt wel vaker…). De serveersters vonden dit erg grappig, maar kwamen wel behulpzaam iets brengen. Het smaakte een beetje naar water met wat azijn. Dit hielp wel erg goed tegen de hik 😃!