Een dag verder in Thailand en weer een avontuur rijker. Vandaag hebben we Ayutthaya bezocht. Ayutthaya is de oude hoofdstad van Thailand. In 1767 is de stad door het Birmese leger verwoest. Later is dan ook Bangkok de hoofdstad geworden. De resten van het oude koninkrijk Ayutthaya staan er nog wel. Deze hebben wij bezocht.
Het begon met een reis van 1,5 uur vanuit Bangkok. De afstand is ongeveer 100km. Voor deze reis betaalde je slechts 20 (ongeveer 80 cent) baht per persoon. Ik benoemde in mijn eerste blogbericht al het verschil in de leefstijl van mensen. Hoe verder je uit het centrum gaat, hoe slechter het wordt. Dit was ook nu weer duidelijk terug te zien. Van de grote gebouwen en redelijke huizen, werden de huizen steeds slechter. De leefomstandigheden van de mensen werd er ook niet veel beter op. Er ligt veel rotzooi rondom de huizen. Dit is voor Bangkok sowieso niet zo verrassend, rotzooi, maar dan nog. Hoe verder we weg gingen, hoe meer het grijs plaats nam voor groen. Uiteindelijk kwamen we aan in Ayutthaya. Er was niet een heel duidelijk station. Toen we uitstapten was er ook niet echt verhoging, maar stapte je in het grind. Vanuit het station was het een klein tukje lopen naar een boot die je naar de overkant van de rivier bracht. Vanuit daar was het een stukje kopen naar het centrum (dit is waar de meeste tempels waren).
De eerste tempel die we bezochten was Wat Mahathat. Deze boeddhistische tempel stamt uit de jaren 1300. Het grootste gedeelte van de tempel is vergaan. Wat nog wel te zien is, is de fundering van het gebouw. Hierdoor is toch het een en ander bewaard gebleven. Een van de grootste trekpleisters van het gebouw is het Bhuda hoofd in boomwortels van een vijgenboom. Dit hoofd is dan ook overal op het internet terug te vinden. Naast het hoofd zijn er verschillende gebouwen te zien. Je kunt ze alleen bezichten van de buitenkant. Ondanks dat het er oud en versleten uitziet, was het erg gaaf om te zien. Overal rondom de tempel waren ook beelden gebouwd van Budha. Meer dan de helft van de beelden is kapot; hier lag alleen een hoopje stenen.
Het volgende tempel (nouja, wat ervan over is) waar we naartoe gingen, was Wat Phra Si Sanphet. Deze tempels zijn gebouwd rond 1500 door de koningen van Thailand. De eerste twee waren gebouwd ter nagedachtenis van zijn vader en broer. De derde is later gebouwd. De tempels zijn bedoeld als koninklijke tempels, er leefden dus geen monniken. De tempel werd slechts gebruikt voor ceremoniële gelegenheden. Net als bij de vorige tempel, kon je hier ook niks van de binnenkant zien. Je kon wel de trappen op en de tempels zo van dichterbij bekijken.
De laatste tempel waar we naartoe gingen was Wat Yai Chai Mongkhon. Dit is een boeddhistische tempel uit de 14e eeuw. Om het centrale deel van de tempel staan rijen buddha beelden gebouwd. Bij een kraampje op het terrein kon je omslagdoeken kopen. Deze doeken kon je vervolgens bij een buddha omdoen. Op internet zijn plaatjes te vinden waar hele rijen deze doeken om hebben; bij ons was dit niet het geval. Desalniettemin was de tempel mooi om te zien. Je had van bovenop het middelpunt een mooi uitzicht over de stad. Daarnaast heerste er een ontspannen en rustige sfeer.
Dan blijft over de titel van het bericht, All those Whistles. Iets wat de de afgelopen dagen heel veel heb gehoord zijn fluitjes. Dit zijn niet zomaar fluitjes, maar hele harde schelle fluitjes. Ze worden ook veel ingezet. Zo stond ik bijvoorbeeld te wachten op de trein. Op het perron staat een gele streep (net als in Nederland een witte). De bedoeling is dat je niet voorbij de streep komt en erachter blijft staan. Toen ik echter even niet oplette, stond ik met mijn voet over de streep. Meteen begon de perron opzichter als een gek de te fluiten en te zwaaien met zijn armen dat ik naar achter moet. Dit zie je overal in Bangkok terug. Op straat, op stations en in gebouwen. Het scheelt dan weer wel dat ze goed te horen zijn. Al moet ik wel zeggen dat ik soms de neiging dat die fluitjes…
Mitchel op Reis 