Night Through Heaven and Helll

Zaterdag 17 juli stond het gepland: de reis naar de top van Mt. Fuji. Deze vulkaan heeft een hoogte van maar liefst 3753 m. De route naar de top is ongeveer 19 km. Deze route gaat dwars door het bos de berg op. Onderaan de berg is waar de reis begint…

Na een dag reizen komen we ’s avonds rond 17:00 in het plaatsje Fujiyoshida op station Mt. Fuji. In de verte zagen we de berg al, nu nog de route er naar toe. Om te beginnen zijn we Fujiyoshida uitgelopen en in de richting van de berg gegaan. We kwamen toen terecht in het bos. Het duurde een flinke tijd voor we hier uit waren en langs de autoweg terecht kwamen. Deze autoweg leidt naar Mt. Fuji. Na al een eind te hebben gelopen kwamen we aan bij een nieuwe route door het bos. We zaten nog te twijfelen of we deze zouden nemen. We waren al best bezweet en lichtelijk moe aan het worden, maar zijn toch verder gegaan. We hadden tenslotte één doel: de top bereiken.

Eenmaal op de berg zelf was de route verschrikkelijk. Er waren veel steile paden met veel (losliggende) stenen. Daarnaast is er op een aantal plaatsen een trap gebouwd. Deze bestond uit een paar in het zand geslagen houten palen en was erg ongelijk in hoogte en lengte. Daarnaast was er geen verlichting en hadden we alleen onze zaklampen. Omdat alle paden zo steil zijn was het klimmen erg zwaar. Daar komt bij dat wij voor het laatst hadden gegeten om 15:00. Het idee was om bij station 1 op mt. Fuji een maaltijd te kopen. Het probleem was echter dat we daar nooit zijn aangekomen. De route die wij hadden gekozen liep direct door naar station 6 bleek later. Al deze factoren maakte de toch erg zwaar. Tussendoor hebben we vaak een korte stop gehouden om op adem te komen, even te rusten en de tassen af te doen. Voornamelijk bij mij was dit het geval. Een backpack op je rug met ~12kg gewicht, maakt het klimmen er niet makkelijker op…

Op kleine paaltje stond aangegeven hoe hoog je was en hoeveel stations je nog moet om bij de top te komen. Rond 22:00 waren we net station 4 gepasseerd; helaas wel het station zonder vending machines en restaurantjes. We kwamen toen voor het eerst op de route andere mensen tegen. Het waren drie Amerikanen die van de top kwamen. We vroegen hen direct hoe lang het nog was naar station 5. Ze zeiden dat dit grofweg een uurtje zou duren. Met veel tegenzin pakten we onze tassen weer op en trokken verder; we waren wel een beetje klaar met die berg. Na nog een tijd te hebben gelopen waren zo moe dat we besloten om een klein kampje op te slaan en een half uurtje rust te nemen. We trokken jassen aan en maakten een klein kampvuurtje. Het was lastig om een kampvuur te maken, want de meeste takken waren nog nat; gelukkig is het ons wel gelukt. Het vuur gaf ons warmte, licht en voldoening. We hadden namelijk geen aansteker of aanmaakblokjes en moesten het doen met mos en een magnesium stokje.

Na rustig bij het kampvuur gezeten te hebben, hebben we het weer uitgemaakt. We namen allebei een Mentos (het enige eten wat we hadden), dronken nog wat water en trokken verder. Na ongeveer twee uur lopen (met korte pauzes) kwamen we eindelijk aan bij station 6. We hoopten hier wat te eten te kunnen krijgen en onze waterflessen weer aan te vullen. Water hadden we al snel gevonden, maar eten was er niet; zaten we dus nog steeds zonder. Toen we aankwamen op station 6 en omhoog keken, bleek het dat het het lopen wel waard was. We hadden een geweldige uitzicht over een heldere sterrenhemel en volledige zicht over het nachtleven in Tokyo. Beiden een prachtig uitzicht! Helaas heb ik de foto’s niet zo kunnen maken dat het goed te zien is…

We dachten dat het misschien handig zou zijn om naar station 5 te lopen via de weg. Zo konden we hem niet missen. Dit bleek achteraf een grote fout. De weg stopte toevallig bij station 6, maar niet bij de rest. Wij dachten dat we maar beter konden doorlopen en zo op een ander station te overnachten. Helaas was het niet zo makkelijk. Er kwam geen einde aan de weg. Waar we met veel goede moed begonnen aan de afdaling, werd het nu toch wel minder. Onze voeten en kuiten deden pijn we hadden weinig energie en waren moe. Daarnaast droeg ik de backpack nog, waardoor mijn schouders flink pijn deden. Al met al dus een klote afdaling. Ondertussen was Ahmet nog op station 5. Hij had namelijk een andere route genomen dan Stephan en ik. Hij vroeg zich ook af waar wij waren, want had ons niet meer gesproken sinds ons kampvuur. Toen hij erachter kwamen dat we zo moe waren wilde hij hulp inschakelen. Hij is toen met het informatie centrum op het station om hulp gaan vragen. Uiteindelijk is de politie gebeld en is er verteld dat wij verdwaald waren. De politie heeft ons vervolgens bij een splitsing opgehaald en naar Fujiyoshida gebracht. Gelukkig had deze tocht toch nog een paar pluspuntjes op station 6…